Voor mij is 100 woorden op papier zetten geen probleem. Maar om over mijn sporthart te praten, dan moet ik toch even denken. Het zoeken naar de juiste woorden om mijn sporthart te uiten. Tuurlijk is het al makkelijk gezegd dat ik onwijs veel van sport hou. Maar dat is wel bekend, al helemaal als je een sport studie kiest. Maar om daar verder in te gaan, ga ik wat dieper graven in mijn sporthart.

Sport is niet alleen een dagelijkse bezigheid, of gezond. Het is een uitlaatklep. Het is jezelf sterker, beter en zelfverzekerd maken. Het is nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe uitdagingen aangaan, emotie, en niet te vergeten; plezier. Al die punten maak je als sporter mee, dat heb ik ook, en dat in mijn eigen sport; atletiek. Als ik er al aan denk word ik er vrolijk van. Ik ben bijna opgegroeid op de atletiek baan. Als meisje van 7 huppelde ik al rond. En er is geen andere sport die ik liever zou doen.

Atletiek? Dat is toch alleen maar rennen? Ah super saai, rennen is saai! Ach, hou toch op. Atletiek is een enorm brede sport die voor iedereen geschikt is. Er zijn zoveel onderdelen, en er is altijd wel 1 die bij je past, of misschien wel meer. En het is ook prachtig om te zien. Als er WK of EK’s of zelfs OS binnenkort weer op tv zijn. Ben ik er al helemaal klaar voor. Dat zijn bijna twee weken voor de buis zitten en elk onderdeel volgen. En dat is zo mooi. Al die enorme prestaties, verassende winnaars en idolen die jou laten verbazen. Niet is zo mooi om jouw favoriete sport op hoog niveau te zien. En dan krijg je gewoon de kriebels in je maag. Dit wil ik ook! Ik wil ook meedoen! Atletiek op tv entertaint niet alleen, het motiveert enorm. Je krijgt er de kick van om zelf ook harder en beter te trainen. Want atletiek is wel individueel, maar je bent nooit alleen. Vijanden tijdens de wedstrijd, maar vrienden tijdens de trainingen. Je bent nooit alleen, en dat voelt zo goed. Je trainingsmaatjes die er altijd voor je zijn, ook in de vervelende tijden zoals blessures. Wat ik me maar al te goed kan herinneren. Toen ik er 8 maanden uit lag. Ik kon niks doen, alleen maar kijken hoe de rest presteerde en groeide. Het is pijnlijk en emotioneel. Jij wil ook verder. En het doet zoveel met je als je zelf niks kan doen. De extra wil die je krijgt als je trainingsmaatjes om je heen van PR naar PR gaan. En jij alleen kan toekijken en blij zijn voor hen. Maar als je sterk de blessure uit komt en daarna gewoon weer op NK’s mag lopen. Dat is ook iets bijzonders en maakt je als atleet enorm sterk.

Er komt gewoon zoveel meer bij kijken bij een sport. Het is een rollercoaster van emoties. Ik word er sterker van als persoon. De liefde voor je eigen sport blijft altijd optimaal. Althans die van mij wel. Als ik twee weken niet heb getraind, mis ik die rode baan wel. Sport is prachtig en krachtig. Het maakt mij en anderen sterk. Sport is zo simpel, maar oh zo mooi.